Ze względu na prostotę konstrukcji możliwa jest tania, masowa produkcja tranzystorów, a trwałość (czas życia) tego elementu jest bez porównania większa niż lamp elektronowych, co jest w znacznej części zasługą konstrukcji tranzystorów, ponieważ w nich uzyskuje się prądy w zasadniczo odmienny sposób niż w lampach elektronowych. Przeciętnie trwałość tranzystora jest rzędu 50 tysięcy do 100 tysięcy godzin nieprzerwanej eksploatacji. Jeśli chodzi o poziom szumów własnych, to w przeciwieństwie do ogólnie utartej opinii poziom szumów własnych w dobrych tranzystorach jest mniejszy niż w lampach elektronowych. Jest tak przede wszystkim dzięki temu, że w tranzystorze nie ma części pracujących w wysokiej temperaturze, jak to ma na przykład miejsce w przypadku katod w lampach elektronowych. Chociaż tranzystor nie stanowi elementu szczególnie odpornego na wstrząsy mechaniczne (shock--proof), to jednak nawet przeciętne typy tranzystorów mogą skutecznie wytrzymywać siłę odśrodkową, przyspieszenia i podobne wpływy w takim stopniu, jaki wytrzymują elektronowe systemy lampy elektronowej. Dzięki małym wymiarom, tranzystory o wzorowej konstrukcji mogą być używane przy częstotliwościach większych od tych, które znoszą lampy elektronowe standardowego wykonania. Lampy elektronowe nadające się do pracy przy bardzo wielkich częstotliwościach musiałyby być bardzo małe, jednak ta miniaturyzacja ma granice, które wyznacza napięcie pracy. Tranzystor może pracować nawet przy napięciach pracy mniejszych od jednego wolta bez względu na konstrukcję, podczas gdy dotychczas stosowane w praktyce najniższe napięcia pracy lamp elektronowych wynoszą 6 woltów i to w przypadku lamp o specjalnej konstrukcji. Jeżeli porównamy zużycie mocy tranzystora i lampy elektronowej przy napięciu pracy wynoszącym 6 V, stwierdzimy, że tranzystor ma znacznie większą sprawność, ponieważ spełnia tę samą funkcję co lampa elektronowa, a nie zużywa energii na żarzenie.